Pokaz: Konsekwencje zbyt długiego przetrzymania odnowień na gniazdach
01: Dąb wcześnie wykazuje oznaki osłabienia przyrostu na brzegu gniazda (J.Z.)
Już na dziesięcioletnich gniazdach widać wpływ ocienienia i konkurencji korzeniowej na wzrost dębu, nawet na żyznym siedlisku LMśw.
Id=17601
1.Południowo-wschodni skraj gniazda
2.Odnowienie dębowe na dużym gnieździe
3.Strefa osłabionego wzrostu odnowień dębu
02: Buk dłużej od dębu utrzymuje przyrost na brzegach gniazda (J.Z.)
Cienioznośny buk zachowuje żywotność na brzegach gniazd nawet w wieku klikunastu lat. W kolejnych latach, zależnie od żyzności siedliska, wpływ konkurencji korzeniowej zaczyna powodować osłabienie wzrostu drzew.
Id=17602
1.Południowy skraj gniazda
2.Odnowienie bukowe bez oznak osłabienia
03: Efekt cofania się brzegu przetrzymanego gniazda (J.Z.)
Długie utrzymywanie zwartego drzewostanu wokół gniazda powoduje obumieranie drzew brzeżnych. Po 30-40 latach szerokość pasa obumarłych drzew wokół gniazda może przekroczyć 10 m. Na zdjęciu widać grupę klonów posadzoną od południa w celu złagodzenia różnic wysokości z uprawą - po czym również przetrzymaną.
Id=17603
1.Strefa cofania się przetrzymanego gniazda
2.Klon użyty do poszerzenia gniazda od południa
04: Wyrostki jaworu mają po odsłonięciu wypełnić strefę kontaktu wyrośniętego gniazda z uprawą (J.Z.)
Do tworzenia strefy kontaktowej dobrze nadają się gatunki względnie cienioznośne i nie wykazujące skłonności do tworzenia rozpieraczy - jawor, lipa, klon, ewentualnie świerk. Najlepiej wprowadzić je wokół gniazda w kilka lat przed odsłonięciem, można też posadzić na uprawie - jako kilkumetrowej szerokości opaski wokół gniazd.
Id=17604
1.Przetrzymane gniazdo świerkowe
2.Wyrostki jaworu tworzące strefę kontaktową
05: Przetrzymane gniazda dębowe poszerzone lipą po odsłonięciu (W.G.)
Przetrzymanie gniazd dębowych na słabszym siedlisku szybko prowadzi do degeneracji odnowień. Wokół gniazd posadzono modrzew i lipę. W tym przypadku podsadzenia lipowe mogły być użyte zarówno do utworzenia opaski, jak i do podbudowania dębu wewnątrz gniazda.
Id=17606
1.Przetrzymane gniazdo dębu na siedlisku BMśw
2.Podsadzenia modrzewia i lipy
06: Odsłonięte resztki 30-letnich gniazd dębowych poszerzanych jodłą (J.Z.)
Z pierwotnych, 10-arowych gniazd dębowych pozostały nieliczne osobniki. Zdecydowanie lepiej zachowała się cienioznośna jodła użyta do poszerzenia gniazd od południa. Po nagłym odsłonięciu, wyrośnięte grupy jodły słabo adaptują się do nowych warunków.
Id=17607
1.Dąb wprowadzony pierwotnie na 10-arowe gniazda
2.Jodła użyta do poszerzenia gniazd
3.Uprawa modrzewiowo-bukowa
07: Odsłonięta jodła z przetrzymanych gniazd, podparta lipą od południa (J.Z.)
Podsadzenia lipy (półksiężycem od południa) miały złagodzić różnice wysokości wokół grup jodły i poprawić zwarcie w przyszłej uprawie. Efekt tego zabiegu nie został jednak wykorzystany ze względu na zbyt długie przetrzymanie gniazd po poszerzeniu, wynikające z wymogów ładu przestrzennego.
Id=17608
1.Przetrzymane gniazdo jodłowe
2.Lipa łagodzi ostre przejście na brzegu gniazda
08: Poszerzanie przetrzymanych gniazd bukowych podsadzeniem pod osłoną drzewostanu (J.Z.)
Jeżeli gniazda cienioznośnej domieszki są już wyrośnięte, a jej udział w drzewostanie nie wystarczający, to można poszerzyć gniazda za pomocą podsadzeń tego samego gatunku pod rozrzedzoną osłoną drzewostanu.
Id=17605
1.Starsze gniazda bukowe na LMśw
2.Podsadzenia buka pod przerzedzoną sosną
09: Buk na wyrośniętych gniazdach mocno konkuruje z sosną w otaczającej uprawie (J.Z.)
Po odsłonięciu, korony drzew w wyrośniętym młodniku bukowym silnie zareagowały na zwiększony dostęp światła. Można zaobserwować poszerzającą się strefę martwych sosen, która w 10 lat od założenia uprawy obejmuje już 4-5 rzędów sadzenia.
Id=17609
1.Asymetryczne korony buka na brzegu starego gniazda
2.Uprawa sosnowa
3.Strefa zamarłych sosen o szerokości do 10 m
