Granica transportu
 
Autorzy strony: L. Bolibok, H. Żybura
 
 
 
Prof. Bernadzki definiuje granicę transportu jako umowną linię, od której należy rozpoczynać pozyskanie pierwszych usuwanych (zwykle pojedynczych) drzew, a następnie ich zrywkę w kierunku drogi wywozowej. Od tej linii szlaki zrywkowe rozchodzą się w przeciwnych kierunkach. Można przyjąć, że przebiega ona przez fragmenty odnawianego drzewostanu najdalej oddalone od dróg wywozowych, bądź też wzdłuż przeszkód terenowych, przez które nie powinno się poprowadzić szlaków zrywkowych. Takimi przeszkodami są np. grzbiet górski, fałdy będące jego odgałęzieniami, bagno, rzeka czy inny obszar wodny.
 
 
Wyżej wzniesione fragmenty drzewostanu należy odnawiać w pierwszej kolejności
 
Zazwyczaj granica transportu przebiega przez środkową część powierzchni odnowieniowo-manipulacyjnej, ale może też przebiegać po jej granicy, np. gdy przez przylegający drzewostan (młodnik, rezerwat) nie można poprowadzić zrywki, gdy drzewostan graniczy z gruntami innej własności albo gdy jego granice wyznacza naturalna przeszkoda terenowa.

W terenach podgórskich i górskich projektowanie granicy transportowej musi uwzględniać zasadę, że zrywka drewna będzie odbywała się w dół stoku, najczęściej do linii oddziałowej lub drogi stokowej. W takich przypadkach jedną z granic transportu będzie krawędź takiej drogi.

 
Przykłady granic transportu
 
 
Planowanie granic transportu i innych elementów ładu przestrzennego w rębni IVd
 
Granica transportu jest obowiązkowym elementem ładu przestrzenego w rębni IVd, ale we wszystkich rębniach złożonych wyznaczenie granicy transportu powinno być podstawą do planowania rozmieszczenia ośrodków odnowieniowych w taki sposób, aby pozyskane drewno nie było zrywane przez fragmenty drzewostanu z rozwijającym się odnowieniem.
««