Ograniczenie szerokości powierzchni manipulacyjnej w rębni IIb to sprzyja zmniejszeniu ryzyka wiatrowałów i wiatrołomów. Pozyskiwanie drewna na mniejszej powierzchni wywołuje ponadto mniejsze szkody w powstających odnowieniach, niż w przypadku dużych powierzchni i konieczności prowadzenia zrywki drewna na długich dystansach.

Inną praktyczną cechą tej rębni jest łatwość przestrzennego planowania i koordynacji działań związanych z oceną udatności i uzupełnianiem samosiewów.

Ze względu na mniejsze zagrożenie przez szkody od wiatru, rębnię IIb można stosować do odnawiania drzewostanów świerkowych, chociaż raczej nie jest zalecana na terenach górskich, lecz na niżu na Pomorzu i w północno wschodniej części kraju.

W północno wschodniej Polsce rozpowszechnione są mieszane drzewostany sosnowo-świerkowe. Prze odpowiednie nasilenie cięć można równocześnie odnawiać oba gatunki i sterować ich proporcją w odnowieniu.

Prowadząc odnowienie świerka rębnią częściową, w cięciu obsiewnym pobiera się 20-30% zapasu. Usunięcie martwej i żywej pokrywy glebowej poprzez przygotowanie gleby przed obsiewem znacznie zwiększa szanse na sukces odnowienia. W 2-3 lata po obsiewie wykonywane jest pierwsze cięcie odsłaniające. W ciągu 8-10 lat, w dwóch lub trzech nawrotach, starodrzew likwidowany jest całkowicie.

Zasadniczo nie należy dążyć do tworzenia monokultur świerkowych, a gatunki domieszkowe (np. sosnę lub modrzew) można wprowadzać po cięciu uprzątającym. Domieszkę gatunków o mniejszych wymaganiach świetlnych można wprowadzać już na etapie cięć odsłaniających, świadomie przeznaczając cześć odnawianej powierzchni właśnie pod podsadzenia tych gatunków.

Prof. Bernadzki zasugerował modyfikację rębni IIb szczególnie przydatną do odnawiania drzewostanów świerkowych z domieszką buka i jodły, którą należy zachować i w miarę możliwości odnowić naturalnie. Modyfikacja ta polega na wyprzedzającym odnowieniu kęp tych gatunków. Dla jodły wyprzedzenie powinno wynosić co najmniej 10 lat, dla buka 4-5 lat. Warunki do powstania odnowień tych gatunków można stworzyć poprzez rozluźnianie zwarcia w fragmentach starodrzewu, w których są one już obecne. Dla jodły trzeba to robić jeszcze na etapie cięć pielęgnacyjnych, a dla buka na etapie cięć przygotowawczych. W przypadku jodły wskazana jest szczególna ostrożność, aby zbyt intensywne rozluźnianie nie stymulowało przedwczesnego odnowienia świerka.

Narzucającą się alternatywą jest poszukiwanie spontanicznych odnowień pożądanych gatunków domieszkowych i wcześniejsze ich odsłanianie w trakcie zabiegów pielęgnacyjnych lub cięć przygotowawczych.

W miejscach nie zajętych przez odnowienie świerka należy przygotować glebę do przyjęcia nasion sosny. Po udanym samosiewie sosny, pozostająca część drzewostanu macierzystego usuwana jest po upływie około 5 lat.