Cechą charakterystyczną rębni IIc jest to, że odnowienie początkowo korzysta z osłony górnej przyległego drzewostanu, a w końcowym etapie pozostaje pod jego osłoną boczną - ze względu na małą szerokość odnawianej powierzchni.

Rębnia IIc zalecana jest do odnawiania drzewostanów świerkowych. Ponieważ powierzchnie drzewostanu silnie rozrzedzonego są w tej rębni stosunkowo małe, może być ona stosowana również w górach.

Odnowienie drzewostanu zaczyna się od brzegu osłoniętego przed niszczącymi wiatrami. Ponieważ do siebie mogą przylegać smugi z różnym zaawansowaniem procesu odnowienia, szerokość odnawianej strefy może w jednym dziesięcioleciu wahać się od 80 do 150 metrów - w zależności od postępu odnowienia.

Jak podaje dr Twaróg, w Beskidzie Żywieckim stosowano w tej rębni cztery nawroty cięć co 3-5 lat, za każdym razem pobierając po około 25% miąższości początkowej. Prof. Jaworski podaje natomiast, że cząstkowy okres odnowienia jednej smugi waha się od 8 do 10 lat.

Mimo, że cząstkowe okresy odnowienia na smugach nakładają się, to jednak w przypadku użytkowania rozległych drzewostanów całkowity okres odnowienia mógłby się zanadto wydłużyć. W takiej sytuacji można zainicjować dwa szeregi smug (strefy), rozpoczynając cięcia obsiewne na smugach jednocześnie na brzegu i w wewnątrz drzewostanu. Prof. Bernadzki podaje, że w jednym rozległym drzewostanie można założyć do trzech stref (szeregów smug z różnym zaawansowaniem odnowienia) - ale tylko w szczególnie sprzyjających okolicznościach: ukształtowania terenu stwarzającego osłonę dla przerzedzonego drzewostanu, obecności innych osłaniających drzewostanów oraz dostatecznej gęstości dróg wywozowych.