• Wielkości powierzchni uprzątniętej objętej pracami zrębowymi lub przygotowawczymi.
  
• Wystawy (kształt powierzchni, kierunki cięć, długości i kształt linii brzegowych).
  
• Pozostawiania wysp starodrzewiu.
  
• Sposobów zagospodarowania (kształtowania) brzegu lasu.
  
• Sąsiedztwa innych drzewostanów.

Wraz ze wzrostem upraw warunki te zmieniają się diametralnie, prowadząc do zmian składu gatunkowego zasiedlających je owadów. W miejsce gatunków wybierających tereny otwarte i nasłonecznione pojawiają się takie, które preferują ocienienie i nie mają wysokich wymagań termicznych. Z tego wynika, iż to właśnie zmiany w mikroklimacie, kształtującym się w okresie wzrostu uprawy a potem młodnika, mają decydujący wpływ na ilościowe i jakościowe różnice w występowaniu owadów.

Człowiek ma wpływ na te zmiany już od momentu zakładania uprawy, a również później z każdym zabiegiem pielęgnacyjnym.

Tak więc, w stadium uprawy na jej powierzchni spotykamy zestaw gatunków szkodliwych owadów charakterystycznych dla szkółek (w pierwszych latach upraw z sadzenia oraz na 1, 2 letnich uprawach z siewu). W przypadku wykorzystania nalotu lub odnowień naturalnych uznaje się, że są one znaczniej odporne na uszkodzenia i żer szkodników.

Wśród zestawu szkodników upraw najliczniej reprezentowane są gatunki żerujące na strzałkach, pędach, pączkach i igłach. Ich występowanie na uprawach przedłuża się często na stadium młodnika, a przypadku sosny znajdujemy je nawet w drzewostanach średniowiekowych i starszych.

Innym, nie mniej ważnym czynnikiem określającym rozmiar uszkodzeń i szkód jest duża podaż łatwo dostępnego i wysokowartościowego (tym samym atrakcyjnego) pokarmu, jaki stanowią wszystkie wegetatywne i generatywne (łyko i pączki) części sadzonek i drzewek. Ich części merystemalne, charakteryzujące się szybkim przyrostem biomasy, są bogatym źródłem białek, cukrów i enzymów przydanych i poszukiwanych przez liczne gatunki fitofagów.

Z tych wszystkich względów należy uznać, że właśnie w fazie uprawy koncentruje się najwyższa liczba gatunków owadów szkodliwych, stwarzających realne zagrożenie dla ich stanu zdrowotnego i sanitarnego.

Konsekwencje, jakie można stwierdzić dla sadzonek lub młodych drzewek poddawanych uszkodzeniom w wyniku żerów fitofagów to wyraźne hamowanie ich wzrostu, obniżenie kondycji zdrowotnej, a ostatecznie ich zamieranie.

Najgroźniejsze z występujących wówczas gatunków mogą zabić siewkę, sadzonkę lub małe drzewko w młodniku już w rezultacie jednorazowego żeru jednego osobnika. Równie groźne, choć z innego tytułu, są uszkodzenia pędów głównych, gdzie w przyszłości możemy mieć do czynienia ze znacznymi stratami w przyroście i jakości technicznej surowca.

Miejsca powstawania martwic bocznych lub pęknięć z listwami są zasiedlane przez liczne gatunki szkodników technicznych i wtórnych.

Każdy nawrót cięć lub zabiegów pielęgnacyjnych jest powodem powstania chemicznego impulsu w postaci zapachu wydzielającej się żywicy lub wyciekających i fermentujących soków drzew liściastych. Taki impuls działa przywabiająco dla licznej grupy szkodników fizjologicznych i technicznych drzew.