Ponieważ opisana niżej modyfikacja rębni przewiduje kilkakrotne poszerzanie gniazd rozproszonych na szerokiej strefie, konieczne jest wcześniejsze wyznaczenie szlaków zrywkowych. Należy w tym celu uwzględnić rozmieszczenie gatunków domieszkowych i mikrosiedlisk - czynników decydujących o lokalizacji ośrodków odnowieniowych gatunku domieszkowego.

Gniazda można odnawiać sztucznie lub - przy dostatecznej liczbie nasienników danego gatunku w drzewostanie - również naturalnie cięciami częściowymi. Zachowanie czasowej osłony na gniazdach jest konieczne jedynie dla buka.

Gniazda bardziej odległe od frontu cięć na smudze zewnętrznej będą poszerzane cięciami brzegowymi. Na powstających pasach będzie obsiewał się świerk, tworząc łagodne przejścia od gniazda do pozostałych fragmentów uprawy.

Zwykle odnowienia świerkowe najintensywniej pojawiają się i rozwijają na obrzeżach założonych wcześniej gniazd. Dość wcześnie - gdy naloty osiągną ok. 50 cm wysokości - na smudze należy wykonać cięcie odsłaniające, pozostawiając tylko nasienniki sosny. Gdy zależy nam na większym udziale sosny w odnowieniu, należy pozostawić więcej nasienników tego gatunku lub wykonać wąski zrąb z pominięciem cięć obsiewnych. Na zrębie można ponadto wprowadzać inne gatunki domieszkowe (np. modrzew).

Postęp cięć jest dość powolny: okres odnowienia drzewostanu może przekroczyć 30 lat. Okres ten można skrócić dzięki stosowaniu szerszych smug w latach bardzo dobrego urodzaju świerka.