Poniżej przedstawiono propozycje modyfikacji rębni zupełnej, które pozwalają na zachowanie większości zalet tej formy cięć, ograniczając jednocześnie jej niekorzystne następstwa.

Propozycje te, zawarte w aktualnym wydaniu Zasad Hodowli Lasu, już od wielu lat są realizowane w praktyce. Przykład takich działań w nadl. Ostrów Mazowiecka opisano szczegółowo w artykule prof. B. Brzezieckiego i nadl. P. Uścian-Szaciłowskiego.

Nawet jeśli z jakichś powodów nie można wykorzystać tego sposobu odnowienia, należy rozważyć wykorzystanie sztucznego siewu nasion, ponieważ metoda ta zachowuje większość korzyści płynących z odnowienia naturalnego, zmniejszając jednocześnie niepewność związaną z takimi czynnikami, jak stan drzewostanu macierzystego, gęstość obsiewu naturalnego czy układ warunków pogodowych.

Technologia naturalnego odnowienia jest już dość dobrze opanowana. Wskazówki odnoszące się do sosny - gatunku światłożądnego, który zwykle dominuje w odnowieniu na powierzchniach zrębowych - podano na innej stronie poradnika.

Kluczowe znaczenie dla realizacji powyższych celów mają

• wiedza ekologiczna projektantów i wykonawców prac odnowieniowych,
  
• znajomość szczegółów topografii i warunków siedliskowych odnawianej powierzchni oraz
  
• duża elastyczność i unikanie schematyczności w podejmowanych działaniach.

• Wykorzystanie istniejących kęp nalotów i podrostów. W przypadku odpowiedniego stanu kęp gatunków głównych, należy je praktycznie zawsze pozostawiać. W przypadku gatunków domieszkowych i pomocniczych obowiązuje zasada utrzymania ich przewidzianego w normach udziału, chociaż nie musi być ona respektowana w każdym przypadku.
  
• Pozostawienie młodszych i stabilnych biogrup drzew gatunków głównych. Takie zwarte grupy, nawet o niewielkiej powierzchni, doskonale zwiększają zróżnicowanie strukturalne kształtującego się ekosystemu zrębu, stwarzając w nim liczne nisze ekologiczne i podnosząc walory krajobrazowe lasu.
  
• Pozostawianie samodzielnych starszych kęp gatunków domieszkowych i pomocniczych - ma znaczenie podobne do wyżej opisanego. Należy przy tym zachować przewidziany w normach udział powierzchniowy tych gatunków w przyszłym drzewostanie.
  
• Pozostawianie drugiego piętra jako drzewostanu głównego do dalszej hodowli. W zależności od udziału powierzchniowego dolnej warstwy, jej wykorzystanie może być elementem nie tylko rębni zupełnej, ale także częściowej bądź gniazdowej. Odpowiednie przykłady podano przy omawianiu tych rębni.
  
• Pozostawianie pojedynczych drzew o specjalnych cechach: dziuplastych, o rzadko spotykanych kształtach, osobników rzadkich gatunków oraz drzew - świadków wydarzeń historycznych.
  
• Pozostawianie przestojów i kształtowanie drzewostanów wielogeneracyjnych. Celem pozostawiania przestojów jest produkcja drewna wielkowymiarowego dobrej jakości. Należy je pozostawiać w kępach, chyba że mają stać się elementem drzewostanu wielogeneracyjnego.
  
• Pozostawianie kęp (wysp) starodrzewu. Celem jest utrzymanie na zrębie nisz ekologicznych niezbędnych do przetrwania gatunków wrażliwych na gwałtowne zmiany środowiska, zwłaszcza tych o niskiej zdolności migracyjnej. Kępy starodrzewu - odpowiednio przygotowane, o dostatecznej jednostkowej powierzchni i zagęszczeniu - pozostawia się bez żadnej ingerencji aż do momentu obumarcia piętra drzew.

Złagodzenie niekorzystnych zjawisk związanych z pojawieniem się w lesie większej powierzchni otwartej, niezbędne w takiej sytuacji, można osiągnąć m. in. poprzez:

• unikanie niektórych orientacji dłuższego boku zrębu oraz kierunków wyorywania bruzd w celu poprawienia warunków mikroklimatycznych,

• zmniejszenie powierzchni zrębu w celu uzyskania na całej powierzchni bocznej osłony drzewostanu,
  
• rozwinięcie linii brzegowej zrębu, zwłaszcza w celu dostosowania jej do istniejącego zróżnicowania warunki mikrosiedliskowe lub topograficzne; nie zaleca się natomiast schematycznego stosowania linii schodkowych czy zatokowych, których główną rolą powinno być zapewnienie korzystniejszych warunków wzrostu gatunkom wrażliwym.

Oprócz pielęgnowania zapasu i wprowadzania dolnych warstw, trzebież przekształceniowa powinna wzbogacać skład i strukturę drzewostanu, co osiąga się poprzez:

• odsłanianie istniejących lub stymulowanie powstawania nowych, niewielkich płatów odnowień naturalnych,
  
• wykorzystywanie luk do wprowadzania gatunków istniejących w niedoborze, zwłaszcza biocenotycznych (w tym również tworzenie samodzielnych płatów krzewów).