Innym wariantem tej rębni jest odsłonięcie uproszczonym cięciem częściowym istniejących w drugim piętrze drzewostanu kęp gatunku domieszkowego (np. dębu lub buka).

Wprowadzenie gatunku domieszkowego, czasami będącego rzadkością w otaczających drzewostanach, zmusza do podejmowania aktywnych działań zabezpieczających odnowienia na gniazdach przed zwierzyną.

Stosowanie tej zasady zapewnia wprawdzie bezpieczny rozwój upraw, ale może stwarzać problemy, gdy w rozległym drzewostanie trzeba założyć wiele stref. W takim przypadku długość okresu odnowienia całego drzewostanu staje się sumą okresów odnowienia na poszczególnych strefach (cząstkowe okresy odnowienia dla stref nie nakładają się).

Aby uniknąć możliwej wówczas w ostatnich strefach deprecjacji surowca, dopuszcza się by gniazda na kolejnej strefie (zgodnej z kierunkiem cięć) zakładać po stwierdzeniu dobrej udatności odnowień na gniazdach na poprzedniej strefie (zwykle po 4-5 latach). Przy takim rozwiązaniu cząstkowe okresy odnowienia na strefach nakładają się w czasie, w zawiązku z czym całkowity okres odnowienia drzewostanu ulega skróceniu.

Zasady Hodowli Lasu dopuszczają dla rębni IIIa równoczesne założenie gniazd w dwóch sąsiadujących strefach. Ponieważ cięcie zupełne w drugiej strefie będzie wykonane około pięć lat później, odnowienia w tej strefie będą dłużej wzrastać na gniazdach. Niektórym gatunkom dłuższe przebywanie na gniazdach może nie wyjść na zdrowie ze względu na zwiększone wymagania świetlne starszych odnowień.

Rozwiązanie takiego problemu może być co najmniej dwojakie. Na drugiej strefie można założyć większe gniazda z zachowaniem części starych drzew jako osłony górnej łagodzącej warunki na dużych gniazdach. Przy przedłużającym się pobycie odnowień na gnieździe, gdy znacząco wzrosną ich wymagania świetlne i zmaleje wrażliwość na silną insolację, można tą osłonę usunąć. Drugie z możliwych rozwiązań polega na wprowadzeniu na gniazdach na pierwszej strefie gatunku, który potrzebuje osłony krócej (np. buk) niż gatunek wprowadzany na gniazdach na drugiej strefie (np. jodła). Wariantem tego rozwiązania jest także odnowienie na obu strefach tego samego gatunku (np. buka) - ale na pierwszej strefie przez sadzenie, a na drugiej siewem.

Odnowienia podokapowe zwykle mają postać rozproszonych w drzewostanie płatów. W takich drzewostanach zaleca się zastosowanie wariantu rębni IIIa, polegającego na odsłonięciu kęp odnowień uproszczonymi cięciami częściowymi, a następnie założeniu zrębu na pozostałej powierzchni.

Do dalszej hodowli nadają się odnowienia zarówno w młodym wieku (podrosty), jak i w starszym (drugie piętro wchodzące w korony starodrzewu). Ich kwalifikacja do dalszego wykorzystania jest możliwa pod następującymi warunkami:

• występowanie w wyraźnie zaznaczonych kępach o wielkości co najmniej 8-10 arów i łącznym pokryciu 20-50% powierzchni drzewostanu,
  
• zachowanie zwarcia (przynajmniej ok. 60%) w kępach,
  
• odpowiedni pokrój koron, nie wykazujący oznak skarłowacenia z powodu zbyt długiego utrzymywania się ocienienia,
  
• dostateczna zdrowotność.