Rębnia ta pozwala na dostosowanie czasu i miejsca inicjowania odnowienia różnych gatunków do istniejącego w drzewostanie zróżnicowania warunków siedliskowych. Zapewnia także utrzymanie trwałej osłony gleby i mikroklimatu wnętrza lasu.

Rębnię tą można stosować w celu uzyskania drzewostanów bukowo-jodłowych z niewielkimi domieszkami świerka i gatunków światłożądnych (So, Md), jak również drzewostanów z dominacją jodły. Rębnię IVa można projektować w różnych warunkach terenowych - zarówno nizinnych, jak i górskich - jednak z wyjątkiem bardzo stromych stoków oraz miejsc narażonych na silne wiatry.

W rębni stopniowej gniazdowej przewiduje się zakładanie cięciem częściowym małych ośrodków odnowieniowych - luk (do 2 arów) lub małych gniazd (2-5 arów). Początkowa szerokość owalnej powierzchni cięcia nad ośrodkiem odnowieniowym nie powinna być większa niż 60% wysokości drzewostanu. Wybierając konkretne lokalizacje ośrodków, przede wszystkim wyszukujemy istniejące już płaty odnowień, a poza tym - fragmenty terenu z glebą o odpowiedniej sprawności.

Liczbę i odstępy ośrodków odnowieniowych należy dostosować do przewidzianego okresu odnowienia, częstości obradzania gatunku panującego oraz udostępnienia terenu. Mniej ośrodków zakładamy, jeśli przewidujemy trudności ze zrywką między istniejącymi płatami, gdy spodziewamy się częstych lat nasiennych lub gdy okres odnowienia ma być dłuższy, np. ze względu na duży planowany udział jodły w odnowieniu. Dla uniknięcia szkód w odnowieniu, początkowe odstępy ośrodków nie powinny być mniejsze niż 50 m.

Ośrodki odnowieniowe są stopniowo poszerzane, głównie przy pomocy cięć brzegowych. Poczatkowo poszerzanie powinno być koncentryczne (wokół gniazd), natomiast w późniejszych etapach ekscentryczne, z przewagą kierunku południowego - zwłaszcza dla gatunków o dużej cienioznośności. Ostateczne łączenie płatów odnowień następuje poprzez likwidację oddzielających je "firanek" i kęp starodrzewu. Po cięciu uprzątającym często konieczne są sztuczne uzupełnienia, co jest okazją do wprowadzenia gatunków domieszkowych.

Ogólny okres odnowienia trwa 30-40 lat, niekiedy dłużej. Ze względu na wzrastające pod koniec okresu odnowienia ryzyko szkód od wiatru i pogarszające się warunki mikroklimatyczne, zaleca się w tej rębni pozostawianie pasa ochronnego na dowietrznym brzegu drzewostanu.

Początkowo są one bardzo zbliżone do warunków wnętrza drzewostanu (mniejszy niedosyt wilgotności, osłabione parowanie, większa wilgotność gleby, mniejsze ruchy powietrza, większa zawartość dwutlenku węgla). Z czasem ulegają systematycznym, dość powolnym zmianom, upodabniając się do warunków powierzchni otwartej.

• Dzięki naturalnemu sposobowi odnowienia możliwe jest zachowanie potomstwa miejscowych ekotypów drzew.
  
• Wykorzystanie wielu lat nasiennych stwarza możliwość uzyskania drzewostanów zróżnicowanych wiekowo.
  
• Uzyskuje się drzewostany wielogatunkowe, z dominacją gatunków cienioznośnych, o korzystnej - kępowej i grupowej formie zmieszania.
  
• W porównaniu z rębnią częściową: łatwiejsza jest ścinka i zrywka drzew, mniejsze szkody w podrostach, większe wykorzystanie przyrostu z prześwietlenia, większa elastyczność w wyborze czasu i miejsca inicjowania odnowienia.

• Na późniejszych etapach poszerzania ośrodków odnowieniowych dochodzi do wielokierunkowego odsłaniania ścian drzewostanu oraz pogorszenia warunków edaficznych i mikroklimatycznych, co może powodować problemy z uzyskaniem samosiewu na północ i wschód od istniejących płatów odnowień.
  
• U drzew rosnących w otoczeniu ośrodków odnowieniowych zdarzają się przypadki zgorzeli, zasychania wierzchołków i zmniejszenia przyrostu z prześwietlenia.
  
• Rosnące w późnych etapach odnowienia problemy z uzyskiwaniem samosiewów powodują konieczność stosowania uzupełniających odnowień sztucznych.
  
• Wraz z postępem odnowienia wzrasta ryzyko wiatrołomów i wywrotów oraz szkód w odnowieniach w wyniku ścinki i zrywki drzew.