Ściana powinna być wyznaczana od strony najniebezpieczniejszych wiatrów. Na nizinach oznacza to najczęściej kierunek zachodni, w górach - kierunek uwzględniający wystawę i nachylenie terenu oraz układ pobliskich dolin. Szerokość ściany powinna równać się dwóm wysokościom drzewostanu (co najmniej 50 m).

Wpływ lokalizacji i budowy ściany ochronnej na jej odporność przedyskutował prof. Jan Zajączkowski, kierownik Zakładu Hodowli Lasu IBL, w książce "Odporność lasu na szkodliwe działanie wiatru i śniegu".

Przygotowanie ścian ochronnych na granicach ostępów powinno być wykonywane z kilkudziesięcioletnim wyprzedzeniem. Ściana ochronna złożona z gatunków liściastych, o okrągłych wierzchołkach koron, powinna być jak najbardziej zwarta i składać się z kolejnych rzędów o stopniowo zwiększającej się wysokości. W przypadku ścian złożonych wyłacznie z gatunków iglastych (w górach zwykle świerka) korzystne jest wcześniejsze doprowadzenie ich do zwarcia umiarkowanego. Stwierdzono, że wnikanie powietrza między korony oraz jego wypływanie do góry spod koron drzew brzeżnych ogranicza nacisk na boczny oraz eliminuje groźne turbulencje powstające wśród sterczących wierzchołków oraz za zwartą ścianą ochronną.

Ścianę ochronną odnawiamy dopiero na koniec okresu odnowienia, równolegle z cięciami odsłaniającymi na ostatniej strefie. Jeżeli na terenie ściany nie pojawiła się do tego momentu wartościowa dolna warstwa, to ze względu na zwykle niekorzystny stan pokrywy konieczne staje się przygotowanie gleby lub nawet odnowienie sztuczne.

Więcej o określaniu urodzaju znajdziesz tutaj.