Do praktyki gospodarstwa leśnego w Polsce rębnię IVb wprowadzono w V wydaniu Zasad Hodowli Lasu z 1988 r.

Pozwala ona na uzyskanie drzewostanów świerkowych ze znaczącym udziałem jodły, buka i ewentualnie innych gatunków. Może być stosowana do przebudowy litych świerczyn na drzewostany mieszane.

Rebnię tą można też stosować do odnawiania nizinnych drzewostanów sosnowo-świerkowych z domieszką dębu lub buka.

Nawrót cięć w tej rębni wynosi ok. 5 lat. W miarę możliwości cięcia należy wykonywać w latach nasiennych świerka i innych odnawianych gatunków. Postęp cięć w dziesięcioleciu nie przekracza 60 m ( w wyższych położeniach - do ok. 30 m).

Okres odnowienia zależy od wielkości objętego rębnią drzewostanu. Cząstkowy okres odnowienia dla jodły (buka) wynosi ok. 20-30 lat, a świerka - 10 lat. Okres wyprzedzenia jodły (buka) względem świerka powinien wynosić ok. 15-20 lat.

Modyfikacją tej rębni jest tzw. rębnia gniazdowo-pasowa (rębnia bawarska kombinowana), której cechą jest występowanie ruchomej strefy oraz pasa o szerokości do dwóch wysokości drzewostanu.

• Możliwość wyprzedzającego (na gniazdach ) odnowienia gatunków wrażliwych na przymrozki późne, suszę i konkurencję gatunków szybciej rosnących. Ochrona tych gatunków jest lepsza niż w przypadku rębni częściowej czy stopniowej brzegowo-smugowej.
  
• W porównaniu z rębnią IVa zmniejsza się ryzyko szkód od wiatru (w drzewostanach świerkowych), zwiększa się przejrzystość terenowa, ułatwiona jest ścinka i zrywka drzew, zmniejszają się szkody w odnowieniu.
  
• Rębnię IVb łatwo jest przystosować do określonych warunków siedliskowych i ekonomicznych. Modyfikacje mogą dotyczyć sposobu odnowienia (naturalne, łączone), szerokości powierzchni manipulacyjnej (smugi, pasa ) objętej równocześnie cięciami częściowymi - a więc również postępu cięć, liczby i wielkości zakładanych w ruchomej strefie ośrodków odnowieniowych (gniazd ), itp.