Rębnia ta prowadzi do wytworzenia się charakterystycznej struktury kompleksów leśnych, dlatego bywała traktowana jako odrębny sposób zagospodarowania lasu.

W rębni tej wykorzystuje się stopniowe zmiany warunków oświetlenia oraz innych czynników wnętrza lasu, uzyskiwane drogą stosowania cięcia brzegowego na smugach położonych przy brzegu starodrzewu (wewnętrznej i zewnętrznej). Na smudze wewnętrznej pojawiają się naloty gatunków cienioznośnych - jodły i buka, na smudze zewnętrznej - modrzewia i sosny, a na samym brzegu starodrzewu - świerka.

Rębnię IVc można stosować do odnawiania litych drzewostanów świerkowych i jodłowych, drzewostanów wielogatunkowych złożonych z jodły, buka, świerka i sosny oraz (zdaniem prof. Bernadzkiego) drzewostanów sosnowo-świerkowych na terenach nizinnych.

Cięcia powinny "podążać za samosiewem". Im lepszy urodzaj w danym roku nasiennym, tym szersza może być strefa objęta cięciami. Stosując falisty przebieg odsłanianych brzegów można dodatkowo różnicować warunki środowiska dla odnawianych gatunków.

Postęp cięć wynosi ok. 30-45 m na dziesięciolecie. Okres odnowienia jest bardzo długi - orientacyjnie ok. 50 lat - i zależy od właściwości odnawianych gatunków drzew, częstości i obfitości lat nasiennych, tempa przyrostu wysokości, wrażliwości powstających nalotów oraz cech wierzchnich poziomów gleby - w tym skłonnosci do zachwaszczenia. Powolny postęp cięć zwykle zmusza do zakładania wrębów w odnawianych kompleksach.

Odnowienie sztuczne można stosować na wąskim pasie zrębu zupełnego (10-15 m) w razie niepowodzeń w odnowieniu naturalnym.

Powolne, stałe przesuwanie się brzegu lasu powoduje, że powstałe odnowienia mogą stopniowo i z powodzeniem adaptować się do warunków wzrostu na przestrzeni otwartej (pełny dostęp światła, mniejsza wilgotność, przymrozki, wiatry).

Rębnia brzegowo-smugowa pozwala w największym stopniu zachować na etapie odnowienia pożądane cechy gleby leśnej. Chroni ją przed wyjałowieniem, erozją, zachwaszczeniem, zabagnieniem, nadmierną insolacją, wypromieniowaniem ciepła i silnymi wiatrami.

• Możliwość operowania zarówno światłem górnym, jak i bocznym, w odróżnieniu od rębni stopniowej gniazdowej i rębni częściowej.
  
• Elastyczne dostosowanie intensywności światła do potrzeb określonych gatunków odnowienia.
  
• Zachowanie ciągłości procesów odnowieniowych w drzewostanie.
  
• Małe niebezpieczeństwo wiatrołomów i dobre zabezpieczenie podrostów przed szkodami od ścinki i zrywki drewna.
  
• Zachowanie możliwości zmiany postępowania w trakcie odnowienia - np. przejścia do rębni gniazdowo-smugowej lub zupełnej.

• Konieczność zakładania wielu wrębów (rozrębów) w okresie wstępnej przebudowy rozległych litych świerczyn.
  
• Nienaturalny wygląd krajobrazu leśnego, poprzecinanego sztucznie smugami wzdłuż i w poprzek wzgórz i dolin.
  
• Wysokie wymagania co do kwalifikacji służb urządzeniowych i gospodarzy lasu.
  
• Duże przestrzenne rozproszenie cięć.