Pokaz: Zagospodarowanie brzegu lasu
01: Pas pozostawiony na zrębie na brzegu kompleksu (J.Z.)
Przykład słabo przygotowanego brzegu lasu. Brzeg ma zabezpieczać wnętrze lasu przed wpływami czynników klimatycznych z przyległych pól, jak np. przymrozki adwekcyjne lub wysuszające działanie wiatru. Powinien mieć szerokość co najmniej 20-30 m, zachowane długie korony drzew, rozwiniętą strukturę pionową i mocno zróżnicowany skład gatunkowy.
Id=17501
1.Uprawa na zrębie
2.Pozostawiony brzeg lasu: brak warstwy podszytu
3.Brak drugiego piętra, dość krótkie korony
02: Nowy brzegu lasu tworzony podczas zalesień (W.G.)
Dobrze zaprojektowana strefa przejściowa między lasem i polem powinna mieć co najmniej kilkadziesiąt metrów szerokości i składać się z coraz wyższych pasów o różnej budowie i funkcji, z dużym udziałem gatunków drzew i krzewów owocodajnych (m. in. aronia i pigwowiec).
Id=17502
1.Pasy krzewów
2.Pas niskich drzew o świetlistych koronach
03: Brzegi strumieni leśnych zagospodarowujemy jak kępy starodrzewu (J.Z.)
Pasy brzeżne strumieni o szerokości co najmniej 10 m z każdej strony powinny być praktycznie wyłączone z użytkowania. Warunki środowiska są tu szczególnie odpowiednie dla rozwoju wielu gatunków zwierząt i roślin, w tym również bardzo rzadkich. Przecinający różne ekosystemy, bezpiecznie zabudowany roślinnością pas przystrumieniowy powinien ułatwiać dalekie migracje zarówno drobnych, jak i większych zwierząt.
Id=17503
04: Nie należy zakładać zrębów na brzegach jezior i większych rzek (J.Z.)
Ze zrębów na brzegach jezior i większych rzek rezygnuje się głównie po to, aby nie spowodować niekorzystnych zmian w krajobrazie oraz przeciwdziałać erozji wodnej na wyższych brzegach. Pokazany na zdjęciu pas pozostawionego drzewostanu jest za wąski. Ewentualne cięcia na tym pasie powinny mieć charakter jednostkowy i prowadzić do zwiększenia jego zróżnicowania strukturalnego. Na pasie należy ograniczyć występowanie gatunków bardziej podatnych na wiatr i inne czynniki szkodliwe (owady, grzyby).
Id=17504
1.Uprawa przy brzegu jeziora
2.Obumierająca olsza na pasie zalewowym
3.Brak położonego wyżej rozbudowanego pasa ochronnego
05: Nie każdy drzewostan na brzegu lasu nadaje się do pozostawienia (J.Z.)
Podczas odnowienia powierzchni na brzegu jeziora pozostawiono opaskę starodrzewu. Na jej fragmencie znalazła się kępa świerka. Ponieważ jej szanse na dłuższe przetrwanie są niewielkie, opaskę zwężono tu do kilku metrów. Kępę świerka należałoby już przed kilkunastu laty przebudować, redukując udział świerka i podsadzając gatunki liściaste.
Id=17512
1.Zwężony pas brzeżny w kępie świerka
06: Zrąb powinien być oddzielony od drogi pasem drzewostanu (J.Z.)
Pozostawianie pasa drzewostanu od drogi ma znaczenie głównie krajobrazowe, a przy drogach wyższej kategorii - również ochronne. Pasy takie mogą częściowo zastępować kępy starodrzewu na zrębie - o ile mają dostateczną szerokość (co najmniej 15-20 m) i zróżnicowaną strukturę pionową. Zręby bez pasa ochronnego można zakładać tylko przy drogach lokalnych.
Id=17505
1.Pas drzewostanu pozostawiony przy drodze krajowej
2.Rozbudowana dolna warstwa o funkcji izolacyjnej
3.Tu potrzebne są podsadzenia
07: Pozostawienie drugiego piętra sprzyja funkcji ochronnej brzegu lasu (J.Z.)
Do urozmaicenia struktury w pasie brzeżnym przydatne stają się wszelkie gatunki występujące w drugim piętrze, w warstwie podrostów lub nawet podszytu. Dobrze rosną tu drzewa i krzewy światłożądne, nawet o większych wymaganiach siedliskowych niż te stwierdzone w przyległym drzewostanie.
Id=17506
1.Górne piętro sosnowe
2.Dolne piętro dębowe
3.Warstwa krzewów wymagająca dalszej rozbudowy
08: Przydrożny pas drzewostanu odnawiany naturalnie (J.Z.)
Strukturę pasa brzeżnego urozmaicono przy wykorzystaniu odnowień spontanicznych, uzupełniając je nalotami powstałymi z obsiewu po cięciach jednostkowych.
Id=17507
1.Droga
2.Zrąb
3.Pas starej sosny z samorzutnymi podrostami
09: Naturalne odnowienie buka na pasie ochronnym drzewostanu (J.Z.)
Pas ochronny drzewostanu bukowego odnawianego cięciami częściowymi, pozostawiony czasowo przy drodze powiatowej. Stan pokrywy glebowej w końcu okresu odnowienia może wymagać mechanicznego przygotowania przed obsiewem lub nawet odnowienia sztucznego.
Id=17510
1.Pas ochronny buczyny po rębni częściowej
2.Stan pokrywy wymagał uprawy gleby pod samosiew
10: Sztuczne tworzenie izolacyjnego pasa krzewów na brzegu drogi (J.Z.)
Pas brzeżny można wzbogacić strukturalnie również stosując podsadzenia gatunków liściastych o gęstych koronach i krzewów owocodajnych. Gatunki te mogą mieć duże wymagania świetlne i siedliskowe. Na zdjęciu widoczne rzędy tawuły i karagany. Użycie gatunków obcego pochodzenia osłabia potencjalne korzystne oddziaływanie nasadzeń na biocenozę leśną.
Id=17508
1.Pas drzewostanu pozostawiony przy drodze wojewódzkiej
2.Podszyty bukowe
3.Karagana na doświetlonym brzegu drzewostanu
4.Zewnętrzny rząd tawuły
11: Wyprzedzające podsadzenia buka w przedrębnym drzewostanie sosnowym (J.Z.)
W przyszłości wytworzy się tu ściana izolująca wnętrze lasu od drogi wojewódzkiej.
Id=17511
1.Drągowina sosnowa wzdłuż drogi wojewódzkiej
2.Wyprzedzające podsadzenia buka na brzegu drzewostanu
12: Enklawy łąk rozwijają brzeg lasu i wzbogacają biologicznie całe kompleksy (J.Z.)
Linia brzegowa jest najbogatszym biocenotycznie miejscem w lesie. Utrzymywanie enklaw łąk na obrzeżach lub wewnątrz większych kompleksów ma nie tylko walory krajobrazowe czy użytkowe (łowiectwo), ale również znacząco wydłuża linię brzegową lasu.
Id=17509
1.Strumień i łąki kośne wzdłuż niego
2.Ciekawa oś widokowa podnosi atrakcyjność turystyczną
