W przerębowym sposobie zagospodarowania w skład gospodarstwa, czyli jednostki regulacyjnej w urządzaniu lasu, może wchodzić praktycznie dowolna liczba jednostkek kontrolnych (w tym również pojedyncza jednostka).

Nieodłącznym elementem ładu przestrzennego w jednostce kontrolnej są szlaki technologiczne (dawniej zrywkowe). Odległość szlaków zrywkowych nie powinna przekraczać podwójnej wysokości drzewostanu (50-80m), a szerokość szlaku powinna być dostosowana do sposobu zrywki. Odległość zrywki nie powinna przekraczać 200 m, dlatego konieczna jest gęsta sieć dróg wywozowych.

Jednostki kontrolne nie mogą być jednak zbyt duże, ponieważ zbyt duża powierzchnia może utrudniać planowanie i wykonywanie zabiegów gospodarczych. W warunkach nizinnych naszego kraju wielkość jednostki kontrolnej powinna oscylować w granicach 20-30 ha, a granice jednostki kontrolnej powinny pokrywać się z granicami oddziałów.

Cięcia przerębowe wykonuje się cyklicznie najczęściej co 6-10 lat w zależności od składu gatunkowego, dynamiki procesów odnawiania, wzrostu i ubywania, oraz założeń gospodarczych (np. odnośnie struktury pozyskiwanych sortymentów). W jednostkach kontrolnych złożonych z kilku gatunków powinno się wykonywać cięcia częściej, przez co zachowuje się większą kontrolę nad procesami wzrostu i konkurencji. Dłuższy obieg cięć można zastosować w drzewostanach jednogatunkowych lub z gatunkami o podobnej biologii.

Znane są przypadki stosowania obiegu cięć bardzo krótkiego (3-letniego, dla światłożądnych gatunków sosen w Ameryce Północnej) lub bardzo długiego (ponad 20-letniego, w borealnych drzewostanach sosnowo - świerkowych w Skandynawii).

Wielkość obiegu cięć jest ściśle związana z optymalnym zapasem a miąższość pozyskiwanego drewna w wyniku cięć przerębowych rośnie wraz z wydłużaniem obiegu cięć.

Ważnym kryterium wyboru metody inwentaryzacji jest wielkość jednostki kontrolnej. W jednostkach małych, o powierzchni do kilku hektarów można stosować klasyczną metodę kontroli, w większych należy stosować metodę opartą na zasadach statystyczno-matematycznych.

System klasyczny polega na pomiarze wszystkich pierśnic drzew w jednostce kontrolnej. Pomiary kontrolne wykonuje się co 6-10 lat. W międzyczasie prowadzi się tzw. rejestr skreśleń, obejmujący naturalne ubytki podczas obiegu cięć. Okresowy przyrost miąższości oblicza się z różnicy zapasu na końcu i początku okresu kontrolnego, z uwzględnieniem ubytków i dorostów.

Ze względu na duży nakład pracy i kosztów oraz konieczność systematycznego prowadzenia rejestru skreśleń, klasyczny system inwentaryzacji został zastąpiony statystyczno-matematycznym systemem inwentaryzacji i kontroli lasu.

Na większych powierzchniach mierzy się cechy, dla których wymagana jest szczególna dokładność pomiaru, a przy tym nie są szczególnie pracochłonne w pomiarze. I tak np. inwentaryzację nalotów wykonuje się w kole o najkrótszym promieniu, natomiast inwentaryzację najgrubszych drzew w drzewostanie - w kole o najdłuższym promieniu.

Główne problemy w statystyczno-matematycznym systemie inwentaryzacji to odwzorowanie i rozmieszczenie oraz ustalenie liczby powierzchni próbnych.

Przy wyborze sposobu rozmieszczenia w grę wchodzą kwadraty, prostokąty i trójkąty równoboczne. Wybór jednego z tych sposobów ma znaczenie raczej drugorzędne. Gęstość powierzchni próbnych to liczba powierzchni próbnych przypadających na jednostkę powierzchni. Gęstość ta może być stała lub zmienna (czyli różna w różnych fazach rozwoju albo w różnych jednostkach kontrolnych).

Przewaga statystyczno-matematycznego systemu inwentaryzacji wynika z jego oparcia na gruntownych podstawach naukowych, sprawdzalności i powtarzalności pomiarów, możliwości oszacowania stopnia dokładności wyników inwentaryzacji i możliwości dostosowania zakresu prac inwentaryzacyjnych do pożądanego stopnia dokładności.

Główne metody użytkowania nie regulujące struktury pierśnic to:

• metoda pierśnicy docelowej
  
• metoda kontrolna Gurnaud-Biolleya
  
• metoda VGDL (Volume-Guiding Diameter Limit)

Do metod regulujących strukturę pierśnic w gospodarstwie należą:

• programowanie rozwoju zasobów leśnych, tzw. "metoda krakowska"
  
• metoda BDq, oparta na idealnej strukturze pierśnic (stosowana w praktyce w USA oraz niektórych krajach europejskich).