Puchalski zwraca jednak uwagę, że w lokalizacjach narażonych na uszkodzenia od wiatru w celu zminimalizowania zagrożeń granice zrębów powinny być raczej proste.

W terenach górskich ważnym czynnikiem ograniczającym odnowienie naturalne świerka są przymrozki. Zdaniem Puchalskiego, powierzchnie ułatwiające stagnowanie zimnego powietrza (kotliny, równe powierzchnie) nie są dobrą lokalizacją do naturalnego odnawiania świerka. Zdecydowanie bardziej godne polecenia są zręby na zboczach, z których zimne powietrze może odpłynąć.

Tak jak w przypadku sosny, zrąb przy naturalnym odnawianiu świerka wykonuje się zimą w roku obfitego (ewentualnie średniego) urodzaju nasion. Różnica w porównaniu do sosny polega na tym, że odnowienia świerkowe wolniej się usamodzielniają, więc wymagają dłuższej osłony w młodości. Zrąb na następnej smudze będzie zalecany w drugim pełnym roku nasiennym świerka, po 6 - 8latach.

Bernadzki zwraca uwagę, że często odnowienie świerkowe powstaje również w pod okapem drzewostanu po zachodniej stronie smugi. Starannie odsłonięte przy wykonywaniu kolejnej smugi może być ono włączone do przyszłego drzewostanu. Ponieważ będzie ono położone w zachodniej części nowej smugi, można rozważyć jej poszerzenie tak aby obszar efektywnego obsiewu nasion pokrywał się tylko z powierzchnią jeszcze nie odnowioną.

Uzasadnieniem wyboru rębni zupełnej smugowej na tym siedlisku jest konieczność ograniczenia zabagnienia związanego z usunięciem starego drzewostanu. Sztuczne odnowienia olszy czasami bywają uszkadzane przez przymrozki na dużych powierzchniach otwartych. Osłona boczna na smudze ogranicza prawdopodobieństwo takich zdarzeń.